We Francji biorca wie wszystko

Uchwalone w grudniu 1989 roku tzw. Prawo Doubin zmniejszyło ryzyko franczyzowego biznesu.

Prawo regulujące zasady przystąpienia do współpracy i prowadzenia działalności gospodarczej na zasadzie franczyzy powstało we Francji dopiero w 1989 roku. Wcześniej żaden dokument nie zobowiązywał franczyzodawcy do informowania przyszłych partnerów sieci o swojej firmie. Taka sytuacja stwarzała ryzyko i była przyczyną wielu nieudanych biznesów. Dopiero tzw. Prawo Doubin pod groźbą kary pieniężnej nakazało franczyzodawcy ujawnienie, w formie dokumentu, wszelkich danych o firmie, pozwalających zadecydować franczyzobiorcy o zaangażowaniu się we współpracę.

Przejrzystość umowy

Ustawa określa jakie informacje przedkontraktowe powinien zawierać dokument ujawniający. Do najważniejszych należą wiadomości o firmie, które opisują historie jej powstania, rozwój, perspektywy na przyszłość oraz zawierają dane dotyczące systemu franczyzowego. Przyszły partner sieci powinien wiedzieć z iloma franczyzobiorcami współpracuje firma, znać ich adresy, ilu w ciągu ostatniego roku przestało stanowić część systemu franczyzowego oraz przyczynę wygaśnięcia umowy. Dokument ujawniający powinien również określać zasady zawierania nowych umów franczyzowych oraz informować o sile rynkowej znaku towarowego franczyzodawcy.

Franczyzodawca zobowiązany jest do przedstawienia tego dokumentu co najmniej 20 dni przed podpisaniem umowy. W przeciwnym razie grozi mu kara pieniężna.

Powinnością franczyzobiorcy, przed przystąpieniem do współpracy, jest koniecznością wpłaty na konto franczyzodawcy określonej sumy pieniędzy celem otrzymania od niego wyłączności terytorialnej. Franczyzobiorca dostaje zaświadczenie o wpłaconej kwocie wraz z określeniem obowiązków swoich oraz franczyzodawcy na wypadek rezygnacji ze współpracy.

Szczegółowo o firmie

Dokument ujawniający określony w Prawie Doubin powinien zawierać następujące informacje o firmie:

1. Adres siedziby przedsiębiorstwa i opis działalności z podaniem jego stanu prawnego wraz ze wskazaniem właściciela firmy: osoby fizycznej lub prawnej. W niektórych przypadkach wymagany jest również kapitał zakładowy firmy.

2. Numer, pod którym przedsiębiorstwo jest zarejestrowane we francuskim rejestrze przedsiębiorstw lub numer Regonu. Jeśli dana marka jest przedmiotem umowy franczyzowej wówczas firma zobowiązana jest podać datę jej zarejestrowania i numer rejestracji we francuskim rejestrze znaków towarowych. Dokument powinien również określać termin na jaki licencja zostanie udzielona franczyzobiorcy.

3. Ustalone przez strony umowy miejsce spełnienia świadczenia pieniężnego. Informacja ta powinna ograniczać się do pięciu takich miejsc.

4. Datę powstania przedsiębiorstwa, historię i perspektywy jego rozwoju oraz informację o sieci, sytuacji na rynku produktów i usług. Informacja na ten temat powinna ograniczać się do ostatnich pięciu lat i być uzupełniona o sprawozdania finansowe franczyzodawcy z dwóch ostatnich lat.

5. Prezentację sieci franczyzowej, która musi zawierać:

• dokładną listę franczyzobiorców,
• adresy jednostek franczyzowych we Francji, datę zawarcia lub przedłużenia przez ich właścicieli umów franczyzowych. Informacje na temat jednostek franczyzowych powinny o ograniczać się tylko do pięćdziesięciu położonych najbliżej nowego partnera sieci,
• liczbę jednostek franczyzowych, które w ciągu roku przestały należeć do sieci. Dokument musi określać czy umowa wygasła, została rozwiązana czy anulowana,
• charakterystykę lokalnego rynku na którym działać będzie nowa jednostka franczyzowa
  6. Rodzaj oraz długość trwania proponowanej umowy wraz z warunkami jej przedłużenia, rozwiązania i odstąpienia od niej. Dokument musi także określać dokładne koszty inwestycji, które poniesie franczyzobiorca.

(mk)